As de Wiehnnachtsmann sikk verloopen hett!

Dat wöör een Novemberobend, de letzten Doog sind koolt, nebellig, wuulkenverhaagend und meet Düüsternis an us voorbee treggt, soo dat we all in us Döns toohoopen sitten deern. Min Oma sitt op’n Sofa un hett er Stricktüch be de Hand noohm um Socken voor den lütten Jong too strikken. Opa hett sin grooden Sessel in Beschlaag noohmen, de Been utstreckt un de Fööt op de Footbank leggt. He hett sikk so hennsett, dat de Fööt toon Herd utleggt sind, um de Warms afftookriegen. De Herd is mett Buckenholt in Gang hooln weest. Min Opa hett een Pipe, de an düssen Obend düchtig qualmen deer. Mine Ollern seeten beeten an de Side um mett eenander too snakken. We Kinners, dat weer min Süüster, min Brooder, de Nooberskinner Else un Reni. We speelen:“Mensch ärger Dich nicht“
De Wind hett een beeten tooleggt un he huul nuu bannig um de Ekkken be dat Huus. Dat fing an too schuuern un ut Reegen ist Snoo woorn. Bald is dat buten aals witt ween un we hebbt us freuut, dat we in de warme Döns wesen sind und speelen kunn. Buten an us Hauptdöör, dor weer `ne groode Glocken anbroocht, un de deer nuu ansloon. Vadder ging noo föörn op`n Floor noo de Döör um too kiekken, wer dat wull wen köönt?! Buten stünnt `nen bäärtigen Mann, mett `nem grooden Wanderstock voor de Döör. „Moin“, segt he, eck bin de Nikolaus un hebbt deen Wiehnnachtsmann verloorn. Min Vadder hett den Mann erst mool rinlooten un de Döör dicht moogt, weel de Wind nuu een Stoorm weest is. „Soo, de Nikolaus bist Du?“ meen min Vadder. Um düsse Teed mett `nen Wiehnnachtsmann uup`n Pad too ween, is over staark ungewööhnlich,we kummt dat? „Dat is goornech so eenfach too klooren“, seggt de Nikolaus , denn de oole Wiehnnachtsmann hett nuu Help kreegen un voor Wiehnnachten mutt eck den neegen Wiehnnachtsmann, nuu de Weg wiesen un opklaaren. Un dat dat nuun soon Snoodrieben is un we de Oogen nicht oopen hoolen kunnen, hebbt wie us verlooren, un doorum muut eck juu beeten, me be de Söck noo den Wiehnnachtsmann too helpen. Dorum hebb eck hier klingelt, denn je meer wesind um soo flinker find we den Wiehnnachtsmann. Dat ganze Volk, dat in de Döns weer, haa neeugierig toohöört un deer sikk nuu ankiekken un snaakkt gau döörander. Min Opa meen, dat man gau de Stebbeln antrekken, de Laternen hoolen und losg eihnt dat, mettdat sööcken.
De Nikolaus weer richtig frooh as hee dat höörn deiht. Alls allens prooht weer un we los goon wulln, klingel dat woller an us Glocken be de Huusdöör, Nanu, seggt Vadder, door kuumt noch een ant Huus! Wer dat wull is? Vadder ging nuu noo föörn un moggt de Döör open. Dor stünnt he nuun in voller Motuur, de verloorene Wiehnnachtsmann! „Eck hebb me verloopen un sööckt den Nikolaus, we hebbt us ut de Oogen verlooren!“ Vadder seggt too eem: „Wat een Glück, de steiht be uns in de Döns un sööckt de ock. So hebbt sikk beide woller fuunden un sind toosoomen noo de Wiehnachtsborg goone, Door hebbt de Beiden man bannig Glüück hard un we in us Döns ne dolle Geschicht ober den verloorenen Wiehnnachtsmann!
Horst Romahn, Osterholz-Scharmbeck