Wiehnachten fröher

Wenn de Harvstwind över geplögte Feller weiht, wenn de Dooge korter un de rusige Wind ut Oost an´t Finster sleit, denn duurt dat nich mehr lang un Wiehnachten steiht vör de Döör.
In´t Dagblatt un den Flimmerkassen wartt af Moond September dorop henwiest, nich to vergeten, den Wunschzettel an den Wiehnachtsmann aftoschicken. Wer nich gau is un sik röögt, löppt sonst Gefohr, leer uttogohn. In de Koophüüs stopelt sik Mengen von verscheden Sorten Plätten, Marzipan un barg anner Slickerkroom. De to proberen kümmt man meist in Versökung un schull´t ok doon, wiel man sik sonst an Wiehnachten, wenn se kneterhart un dröög sünd, de Tähnen licht to schannen bieten kann.
In´n Kalenner schall man afsluut de Termine von all Wiehnachtsmärkte- un fiern fastholen, üm op kenen Fall wat to verpassen. Anrodenswert is dorbi ok, vörher noch eenmol in´t ole Schapp to kieken, wo noch vele gehäkelte, gestrickte oder sonstige Soken rüm liegt, de man letzt´ Johr nich ünner de Lüüd brocht hett. Hilligobend is man von´t jachtern un hetzen so kaputt, dat man von Glück schnacken kann, nich al in´ne Kark intodruseln.
Nu heff ik kortens in de Schummeree an miene egen Kindheit trüch dacht. Ik will nu nich wiesmoken, allns weer beter. Doch fast steiht, dat över de Johren an dat christliche, besinnliche Wiehnachtsfest veles verloren gohn is. Füng fröher de Adventstiet an, änner sik jedet Johr wat binnen Huus. Mudder bunn enen Adventskranz, un Vadder hung em ünner de Fluurdeek op. Worr de eerste Kerz anstickt, seten miene Swester un ik op deTrepp un sungen Wiehnachtsleder. Opa keem us dorbi af un an to Help. Güng us de Text verloren, wat passeer, för em keen Mallöör. Denn sung he „Vor meinem Vaterhaus steht eine Linde“.
Harr Mudder dagsöver beten Tiet, back se Kekse un Neejohrswaffeln. De kemen in ene grode Blicktrummel un eerst to de Festdoog weller ton Vörschien. Wi Kinner kregen dat ok hild un basteln oder pusselten tosomen, wat wi us Ollern und Grootollern Hilligobend schenken wullen. Oftmols seten wi in us warme Stuuv, un ener lees Geschichten vör. Weer dat buten ok schietig Weller un de Wind huul orig üm´t Huus, genöten wi as Familie jeden Dag in de Adventstiet.
Kemen wi an Hilligobend von´ne Kark no Huus, eten wie Obendbrot.
Von de slachten Swienen in´n November, worrn rökerte Mettwuss, Sulten un Schinken ansneden. Vör de Bescherung wuschen wi Kinner gau af.
Eerst wenn Mudder mit de lütte Klock bimmel, weer de Moment dor, op den wi mit hitten Kopp töven. De Lichter an´n Dannenboom in de mollig warme Stuuv mit Kugel ene stille Nacht un velen, Strohsteerns un Wachskerzen leten use Kinnerogen strohlen. De Geschenke op den Govendisch weern Översichtlich. Een Book, poor Hannschen oder sülmsstrickte Strümp, dorto de bunte Teller moken us dankbor un tofreden. Oma lees noch eenmol de Wiehnachtsgeschichte. Vadder un Opa kregen een hitten Grog un wi Kinner Fledersaft. An den besonnern Dag Hilligobend droff jeder so lange opblieven, bit em toletzt de Ogen mööd tofullen.
Ok wenn ik old bün, wünsch ik mi för dit Johr ´ne stille, witte Wiehnacht. Dorto vele Sterns an´n Himmel. Ik wünsch mi, dat de Minschen sik beter verstoht. Dat endlich Freden inkehrt un de Gier no Profit un Umweltzerstörung ophört.
Viellicht schullen wi in us hüütige, hektische un verdreihte Welt noch eenmol över dat christliche Wiehnachtsfest nodenken. Dat Miteenanner plegen kann seker veel Wert ween, un leet us all mit Vörfreud un Toversicht op dat ne´e Johr tostüürn!
Uwe Bokelmann, Vollersode